Interwencja kryzysowa
Przebywanie w izolacji w połączeniu z innymi przeciążającymi sytuacjami może wywołać kryzys. Dotyczy on jednego członka rodziny lub całego systemu. Dochodzi wówczas do załamania zdolności adaptacyjnych człowieka. Mimo uruchomienia strategii zaradczych nie następuje poprawa.
Zachowania, które mogą zaniepokoić rodzica nastolatka to: gwałtowne i na stałe porzucanie swoich dotychczasowych przyjaciół (młody człowiek nadmiernie się izoluje); uzależnianie się od grupy rówieśniczej, drastyczne zmienianie swoich dotychczasowych nawyków np. rezygnacja z pasji; „odcięcie” emocjonalnie – nastolatek nie nawiązuje kontaktu z osobami, z którymi był blisko; w sposób trwały nie widzi sensu życia, samookalecza się lub swój ból uśmierza przy pomocy środków psychoaktywnych; zamyka się na różne formy kontaktu. Większość nastolatków w tym okresie życia prezentuje podobne objawy i są one rozwojowe, natomiast w kryzysie są one nasilone i trwałe – po rozmowie nie następuje nawet chwilowa zmiana w ich zachowaniu.
Kryzysowi towarzyszy m. in. niepokój o przyszłość, brak poczucia bezpieczeństwa, poczucie utraty kontroli, dezorganizacja, niepewność, poczucie winy itp.
Elementy, które zwiększają podatność na kryzys to: brak bliskich relacji z ludźmi, powielanie starych- dezorganizujących schematów, nadużywanie substancji psychoaktywnych, niskie poczucie własnej wartości, przekonanie o własnej nieomylności, zmiana sytuacji ekonomicznej, brak satysfakcjonującej pracy…
Interwencja kryzysowa jest formą pomocy, która ułatwia osobie lub rodzinie wyjście
z impasu. Kryzys może dezorganizować funkcjonowanie człowieka albo, rozwiązany pozytywnie, pozwala osiągnąć wyższy poziom funkcjonowania (jednostce lub rodzinie). Interwencja kryzysowa to od 1 do 10 spotkań.
Zachęcamy do korzystania z tej formy pracy w naszej Poradni. Nasz zespół w tym zakresie szkoliła m.in. Wanda Szaszkiewicz – superwizor Polskiego Towarzystwa Psychologicznego i Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.
Informację opracowała mgr Anna Czornik
